Het bluswaterbassin is een betonnen bak met vier betonnen wanden en is 47 m lang, 5 m hoog en 5,5 m breed. Twee wanden zijn uitgevoerd met regulier beton en twee, bij wijze van proef, met de toevoeging van de bacteriën. Het is voor het eerst dat dit op grote schaal wordt toegepast in een in het werk gestorte constructie. Het bluswaterbassin is uitermate geschikt om het zelfhelende beton bij toe te passen, omdat het aan de binnenzijde is gevuld met water. Zodra er scheurvorming optreedt, is met visuele inspecties aan de buitenkant te zien of de bacteriën hun werk doen.

De TU Delft is in 2006 begonnen met de ontwikkeling van materialen die hun eigen schade kunnen herstellen, waaronder beton. Na succesvolle proeven zocht de universiteit de samenwerking met partijen om de innovatie op de markt te krijgen. Die samenwerking kreeg gestalte met de start-up Basilisk en bouwbedrijf BAM Infra.

De technologie van zelfhelend beton is gebaseerd op micro-organismen die kalksteen produceren, waardoor scheuren in beton autonoom hersteld kunnen worden. Op deze manier wordt de duurzaamheid van het beton verbeterd. Het autonome herstelsysteem is ondergebracht in verschillende producten, die zowel voor nieuwbouwconstructies als voor bestaande constructies toepasbaar zijn. Momenteel kan een scheur tot 0,8 mm worden hersteld, maar de ontwikkeling gaat nog door. Het toepassen van zelfhelend beton kan in de toekomst grote voordelen opleveren als het gaat om onderhoud aan bijvoorbeeld betonnen kademuren.

Bron: BAM Infra

Voor meer informatie over dit onderwerp, kijk op www.cementonline.nl/zelfheling en www.betoniek.nl/zelfheling. Binnenkort verschijnt er tevens een artikel over de technologie en toepassing van zelfherstellend beton op Cementonline. Houd de website dus in de gaten!

Bekijk deze video om te zien hoe de bacteriën in het beton van het bluswaterbassin terecht zijn gekomen.