Het is vermoedelijk het eerste wat u is opgevallen toen u deze editie van Cement onder ogen kwam. Daarom begin ik er ook maar direct over: Ja, Cement is in een nieuwe jasje gestoken. Het is de zesde sinds de oprichting in 1949.

Was het nodig? Wat mij betreft niet! Het is toch een prachtig blad, zoals het is. Dat kan toch bijna niet beter. Dat was mijn mening. André Burger, toen nog directeur van het Cement&BetonCentrum, zei toen vol overtuiging: “Dat dachten we bij de vorige verandering ook. Maar toen we de nieuwe vormgeving zagen, realiseerden we dat het toch wel echt beter kon.”. Waarop ik direct zei dat ik zo enorm blij ben met mijn vrouw en dat ik me niet kan indenken dat er iemand beter is voor mij dan zij!

Afijn, snel volgden andere argumenten: “We bestaan 70 jaar en dat mogen we vieren”. “De vorige restyling was toch al weer 10 jaar geleden”. “Laten we tonen dat we springlevend zijn en meegaan met de tijd.” De keuze was duidelijk: we gingen ervoor. Toen ik een aantal maanden later de nieuwe vormgeving zag, besefte ik dat André gelijk had: de oude was gedateerd.

De redactie en de uitgever zijn heel gelukkig met het nieuwe uiterlijk. Ik hoop u ook. Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om de inhoud. Wat die inhoud betreft: recent hebben we het redactiestatuut nog eens flink onder de loep genomen en geconcludeerd, mede op basis van wat we van u teruggekoppeld krijgen, dat het qua inhoud eigenlijk niet zo veel anders moet. Dus zie dit eerste nummer in de nieuwe vormgeving, met vanwege het jubileum veel interviews, visies en beschouwende artikelen, als een uitzondering. Volgende keer duiken we gewoon weer de techniek in. En oh ja, ik blijf natuurlijk gewoon bij mijn vrouw Simone, want in dat geval heb ik het echt wel bij het rechte eind!

Lees alle artikelen van deze editie of bekijk het hele nummer.