Dick gaf aan dat er bij het bouwen weleens wat mis gaat. Dat in veel gevallen niemand er weet van heeft dat er wat mis ging. En dat de constructie, ondanks dat er wat mis gegaan is, niet onveilig is geworden. Dit laatste heeft te maken met het verschil tussen de optredende belasting en de berekende belasting. Maar het heeft ook te maken met het verschil tussen de minimale sterkte en de berekende sterkte. En tot slot heeft het te maken met het verschil tussen belasting en sterkte in algemene zin. Het eerste verschil betreft de belastingfactor, het tweede verschil de materiaalfactor en het derde verschil betreft de spreiding. Het kan in de praktijk zo zijn dat een constructie wel twee maal sterker is dan de optredende belasting.

Maar, zo hield Dick zijn gehoor voor, wat doe je als constructeur, als je een fout ontdekt? Hou je het stil, wetende dat de constructie een overmaat heeft aan sterkte? Of ga je het melden en laten corrigeren, omdat een fout een fout is? Dit dilemma laat zich niet zo maar vertalen in een uniforme aanpak.

Dit dilemma speelt momenteel volop in de discussie rond de breedplaatvloeren. Veel gebouwen met breedplaatvloeren dienen gerepareerd te worden. Uit de controleberekening blijkt dat het aansluitdetail van twee breedplaten niet de vereiste sterkte heeft. Hoe ga je dit aan de gebouweigenaar vertellen, terwijl het gebouw al jaren zorgeloos wordt gebruikt. In dit geval dient de constructeur wel te handelen. Hij zal het probleem moeten analyseren en een voorstel moeten doen. Dit voorstel moet leiden tot een vloer die weer voldoet aan de  ontwerpsterkte.

Onwillekeurig dacht ik tijdens deze lezing van Dick aan het bombardement op Hawija in juni 2015. Op het ministerie van Defensie wist men direct dat er burgerdoden waren gevallen. Wat doe je als je weet dat er iets fout zit? Tja, vul het zelf maar in.